Ik heb vier eenden in de tuin. Daarmee lift ik een beetje mee op de wereldwijde trend dat dieren nieuw grondgebied ontdekken. Nu het overal stil is op straat door de coronamaatregelen, zien ze hun kans schoon. Ze trekken met hordes tegelijk naar de stad. In Barcelona lopen wilde zwijnen, in Londen herten, in Madrid pauwen.
Een vijver met twee dobberende eenden. Dat ben ik wel gewend. De laatste jaren streek in maart altijd al een eendenpaar bij ons neer. Saartje en Willem noemde ik ze. Want ergens hoopte ik dat mevrouw nog een achter-, achter-, achterkleindochter was van Saartje, de eend die ooit in een bloempot op mijn balkon broedde.
Een illusie natuurlijk. Net zoals het ook een beetje naïef is om te denken dat Saartje en Willem een vast stel waren. Want eenden houden helemaal niet van vastigheid. Ze zoeken jaarlijks een nieuw liefje. En geloof me, dat gaat er niet zachtzinnig aan toe. De heren knokken zich suf om verkering en duwen elkaar rustig onder water.
Dit jaar dus voor het eerst vier eenden. Een vrouwtje en drie woerden. Geen van allen macho’s gelukkig. Daarom harmonie alom. Soms lopen de heren samen te kwetteren, dan heeft een heer even samen met de dame een onderonsje.
Waarom er nu ineens zoveel rondlopen? Daar kan ik wel een theorietje op loslaten. Door de coronamaatregelen zijn er bar weinig mensen in het park. Dus nemen ze de vleugels en kijken of er verderop een meer gezellige omgeving is te vinden. Heel logisch, toch?
Wat het ook is. Ik heet ze welkom. Want ze zijn leuk gezelschap, vooral nu we geen bezoek van familie en vrienden krijgen. Als ik buiten de was ophang, lopen ze me voor de voeten met hun flipflappers. Zit ik buiten de krant te lezen, dan liggen ze vlakbij te soezen in de zon. Waarschijnlijk slaan ze binnenkort wel weer hun vleugels uit. Maar van mij mogen ze lekker blijven plakken.
Mariëtte Woudenberg // www.puurtaal.nl
Mariëtte Woudenberg is vaste columniste van het EigenHoutje Magazine. Lees ook haar vorige column op onze website!